ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΩΝ Ο.Π

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Είναι γεγονός, ότι η περίοδος που διανύει η χώρα μας είναι ιδιαίτερη κρίσιμη. Η οικονομία παραπαίει, ανάμεσα στη στοιχειώδη επιβίωση και στην πτώχευση.
Η κοινωνική συνοχή λειτουργεί χωρίς «πιλότο» και οι σχέσεις αλληλεγγύης τείνουν να εκλείψουν.
Με δεδομένα τα δομικά προβλήματα που έχουν προκύψει, είναι προφανές ότι το γνώριμο πολιτικό μας σύστημα «δεν μπορεί» και δεν είναι αποδοτικό, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρά τις όποιες εξαγγελίες μέτρων και κάποιες προσπάθειες εφαρμογής τους, ανακόλουθη ούσα με όσα προεκλογικά υποσχέθηκε, προχωρεί στην «επίλυση» των δομικών προβλημάτων της κοινωνίας, ρίχνοντας πάλι το μπαλάκι στον πολίτη.
Η επικοινωνιακή πολιτική της «συλλογικής ενοχής» (όλοι είμαστε υπεύθυνοι) πάσχει.

Πάσχει από ιδιοτέλεια και υποκρισία.

35 και πλέον χρόνια η δόμηση του μεταπολιτευτικού κράτους απαιτούσε κατά τους ιδρυτές του συγκεκριμένη δομική συμπεριφορά, που συνίστατο στη διαχείριση της εξουσίας από τον «εγγυημένο» συστημικά δικομματισμό και την προώθηση ενός αντιπολιτευτικού λόγου (κυρίως από τα δυο κόμματα της αριστεράς) που περιοριζόταν σε διαπιστώσεις, διαμαρτυρίες και καταγγελίες χωρίς εφικτές, άμεσες και εφαρμόσιμες προτάσεις.

Είναι οι ίδιοι οι ιδρυτές του σημερινού, εκ του αποτελέσματος αποτυχημένου πολιτικού μοντέλου, που απαιτούσαν ισχυρή κυβέρνηση και ισχυρό το πρώτο κοινοβουλευτικό κόμμα με έναν εκλογικό νόμο, εξάμβλωμα της αναλογικής, που κάθε φορά τροποποιότανε όχι για να λύσει κοινωνικά προβλήματα με θεσμικό τρόπο, αλλά για να συντηρήσει την αντιδημοκρατική πολιτική επιλογή της εναλλαγής στη διαχείριση της κοινωνίας μας από δύο μόνον κόμματα.
Αυτό, συμπληρωμένο από ένα συνταγματικό καθεστώς πρωθυπουργοκεντρικής κυριαρχίας και περιορισμό της συμμετοχής στα πολιτικά πράγματα, κινημάτων, πολιτικών συλλογικοτήτων, μικρής ποσοτικής δυναμικότητας κομμάτων, διαμόρφωσε ένα κράτος αντιπαραγωγικό, κοινωνικά περιορισμένο στην προσφορά υπηρεσιών με πελατειακό χαρακτήρα και άρα αδιαφάνεια και διαφθορά.

Ένα δηλαδή πολιτικό μόρφωμα βεβαρυμμένο ήδη προ του 2ου παγκοσμίου πολέμου πέρασε τη νοοτροπία του βολέματος και της «εξυπηρέτησης» στο DNA της συλλογικής συμπεριφοράς των πολιτών.
Είναι αυτό το στρεβλό σύστημα που οδήγησε ένα μέρος της κοινωνίας, για λόγους επιβίωσης, στις πελατειακές – κομματικές σχέσεις, στην επιδίωξη προσωπικού βολέματος, έχοντας πιστέψει πως είναι μονόδρομος, πως δεν υπάρχουν συλλογικότητες ικανές να παλέψουν για κοινούς σκοπούς, αδιαφορώντας πολλές φορές για τη διαφθορά, την αδιαφάνεια, και την αδικία που όλα αυτά τα χρόνια δηλητηρίαζαν την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου.

Σήμερα επομένως, δεν είναι δυνατό να υπάρξει η οποιαδήποτε θεραπεία στο βαθιά άρρωστο καθεστώς μας, χωρίς τη λήψη θεσμικών μέτρων, και την αλλαγή του μοντέλου διαχείρισης των υποθέσεων της κοινωνίας μας.

Η επιτήρηση στην οποία περιήλθε πλέον η Ελλάδα από το ΔΝΤ και ΕΕ προϋποθέτει μια διοικητική μεταρρύθμιση η οποία όμως δεν στοχεύει στην αυτοδιοίκηση τμημάτων της Ελληνικής πολιτικής αλλά εμφανιζόμενη ως «αυτοδιοίκητη» στην ουσία προωθεί την απλή αποκέντρωση της κεντρικής εξουσίας με στόχο να ενισχύσει για ακόμη μία φορά τον δικομματισμό, χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής, και ουσιαστικά καλύπτοντας τους υπευθύνους της σημερινής κατάστασης.

Παρά ταύτα, το πάγιο αίτημα των Πρασίνων για αιρετή περιφέρεια δεν αποτελεί μόνο μια θετική κατεύθυνση και ευκαιρία έκφρασης του αποκεντρωτικού αυτοδιοικητικού λόγου των Οικολόγων-Πρασίνων αλλά και προβολή των άμεσων προτάσεων στα υφιστάμενα προβλήματα με περιβαλλοντικό περιεχόμενο και κοινωνική αλληλεγγύη.

Φίλες και φίλοι,
Τώρα, που η συγκυρία έρχεται να δικαιώσει, δυστυχώς με τραγικό τρόπο, τον εδώ και χρόνια πολιτικό λόγο των Οικολόγων-Πρασίνων, επιβάλλεται να προβάλουμε σθεναρότερα τις πολιτικές μας θέσεις, δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο λόγος, όχι μόνο δεν προβάλλεται αλλά αποσιωπάται από τα κεντρικά ΜΜΕ.
Η συμμετοχή μας σε αυτές τις τοπικές εκλογές είναι κρίσιμη, και για να αντεπεξέλθουμε στις εσωκομματικές δυσκολίες, και να προβάλουμε ένα συνεκτικό, χωρίς στρογγυλοποιήσεις πολιτικό λόγο, τολμηρό, που θα μας αναδείξει σε πολιτική δύναμη με συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα και θα μπολιάσει την κοινωνία μας με νέες ιδέες.
Η άρνηση να γίνουμε μέρος του προβλήματος του πολιτικού συστήματος, είναι κομμάτι της ταυτότητας της Πολιτικής Οικολογίας.
Με βάση αυτές τις αρχές ζητάω από το σώμα των μελών μας στην Αττική να υποστηρίξει την κάθοδό μου στις προσεχείς τοπικές εκλογές ως υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής.
Εκτιμώ ότι σ’αυτές τις τοπικές εκλογές λόγω της πολιτικής συγκυρίας θα κυριαρχήσει δυστυχώς ο γενικός πολιτικός διάλογος αντί του αυτοδιοικητικού. Πιστεύω, κατά συνέπεια, ότι θα πρέπει να προετοιμαστούμε για μια σκληρή αναμέτρηση.
Ως Οικολόγοι Πράσινοι δεν έχουμε κανένα λόγο να πέσουμε στην παγίδα της γενικολογίας.
Αντίθετα, τώρα είναι η στιγμή να δείξουμε ότι έχουμε εφικτές και αυτοδιοικητικού χαρακτήρα λύσεις, ικανές να δώσουν διέξοδο στον βαλλόμενο οικονομικά και κοινωνικά πολίτη που θα θέτουν τις βάσεις για μια άλλη πολιτική και νοοτροπία στη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων, τονίζοντας ότι η Αττική έχει τις δυνατότητες και τα μέσα:
να διορθώσει τα κακώς κείμενα,
να ανατρέψει λανθασμένες επιλογές,
να γίνει βιώσιμη
να οδηγηθεί στην πράσινη ανάπτυξη

Είναι προφανές ότι ανεξαρτήτως του αποτελέσματος αυτής της συνέλευσης το κυρίαρχο στοιχείο για την επιτυχία των στόχων μας είναι η ενότητα, η συνεκτικότητα και η αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη μας ανεξάρτητα από ποια θέση θα δώσουμε τη μάχη στην κοινή μας προσπάθεια.
Δεν υπάρχει πρώτος, υπάρχουν μέλη που συλλογικά ο καθένας από το πόστο που επιβάλλεται στην εκλογική νομοθεσία δίνει συλλογικά τη μάχη της αλλαγής εκτιμώντας ότι αυτό θα μας βοηθήσει σημαντικά και στα όποια εσωτερικά προβλήματα υπάρχουν, μέσα από τους αγώνες που έρχονται ενόψει των τοπικών εκλογών.

Φίλες και Φίλοι,

Δεν υπήρξαμε διαχειριστές αυτού του μοντέλου που χρεοκοπεί. Τώρα, περισσότερο από ποτέ και μάλιστα σε ένα πλαίσιο αυτοδιοικητικό,
καλούμαστε να αποδείξουμε ότι:
Ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης δεν είναι πια το ευκταίο, είναι το αναγκαίο,
καλούμαστε να αποδείξουμε ότι:
Η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι ρομαντική οπτική, είναι προϋπόθεση για την επιβίωση μας ως κοινωνία και όχι ως ζούγκλα των αγορών.

Αν όχι εμείς, ποιος ?



Κώστας Διάκος